به گـُشنـی کردن و شُربِ دَمـــــادَم
ببـَســتی عَــهــــدبــا فـَـرزنـــــد آدم
که حورالـعیـنِ نـازک تَن به سایـــــه
به پهلو سخــت گیرندش چو خـایـــه
شراب چـشــمه از پـایــیــن روانــــه
به بالا شـاخ نـسـرین کــرد شـــانـه
خورد از میوه هـای سرخ و سبــزش
بِـخُسـپَد بـا پـَـری رویــانِ مَــــه وَش
همه کار بهشتـــــی این بـُـوَد ایـــن
که عارف سُر خورد ازکاف بر سیــن
شَهید خَستــه و مَجـــــروح دیــــروز
بُریده دست و سَر سَرو جَهان سـوز
کنــون چـون آدم و حـوای خـلــقــت
نشسته مستِ استشهاء و شهـوت
خدایا این چه توصیف است از ایـــن
زبـونــی و دَدی در صـــورت دیــــــن
خدایـا بهـر چــه کــردی تـو تعــویض
دو جای فعـلِ کردن را بـه تــحـریض
مَکُن این جا و آن جا کُن به مسـتی
کــــه نــاکـــرده رَه دوزخ بـِـبــَـستی
به جنّت کردن و دادن مـُـبــاه اسـت
گدا اینجا به آنجا شاهِ شــاه اسـت
مَخور اینجا دهــد آنــجا به دولــــت
که او تَشـنه لَبـــان را داد صــولــت
نماز شب گــــذار و روزه مــــی دار
که در جَنّاتَ تَــجری تَحـــتَ اَنـهـــار
ببخشد هر چه خواهی از زن و مَـی
جِماع ارزان و مِیخواری هـم از پـَــی
همه وصف بهشت اوســــت ای دل
بهشت تن بـلی گــویان مُســـهـــِـل
شکم جویان و گِــل پویــان عـالـــــم
بــــــریــزنــد آب بـــر دســتـــــان آدم
چه حکمی دارد این حکمت به صورت
که سَتّار است چشم سر به عــورت
به کُــنـه ذَّره کــِی پــِـی بــُـرد انسان
که تا نشناخت فــرق جامه از جـان
کنون ای خســرو جــــان و مـــه جام
برفت ایـــن عـــمر در بــاقــی ایـــام
بـخـور اکـنـون از آنـچـه دادت ایـــــــَزد
بـنـوش از هـرچـه شـایـد مـی نـَـیَرزَد
چرا نقـــدی به نسـیـــــه واگـــــذارید
کجا معــلـوم آنـــجا پـــــا گــــــــذارید
بهشت اینجا و حوریشــان شمائــیــد
غلام حـلقه بـــرگــوشـــــان بــیـایـیـد
از این بیهــــوده رنــج دایــم عـمـــــــر
دمــی لب را به نیـــکوئی گشــائـیــد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر