کوچه کنار مسجد جامع ،پر بود از بساطی ها و دست فروش ها .دمپایی ، ،سفره و قاشق چنگال و پلاستیک و دبه مبه.
خانمی با چادر مشکی خم شده بود و لابلای بساط دنبال چیزی می گشت. باسن گنده اش نصف کوچه را گرفته بود . با احتیاط زیاد از پشت زن رد می شوم و قدم به حیاط مسجد می گذارم . توی شرجی مرداد ماه شستن دست و صورت توی حوضی که اّبش زیر آفتاب صبح برق میزنه ،جون آدم را تازه میکند . حیاط مسجد خلوته . به آرامی عرض حیاط رو به طرف در خروجی طی می کنم. بوی دود گردو و جگر کوچه کناری مسجد رو گرفته.
-- 5 تا و یکی !
-- چرب و آبدار .نونتون تازه است ؟
داغ و چرب و آبداره جگر . همه اش رو میپیچم لای یک تیکه نون سنگک و بلند میشم.
خیلی وقته بااین آرامش توی کوچه پس کوچه ها راه نرفتم. یه دستم بطری دوغ و اون یکی که گازش می زنم. عین بچگی ها که با یک تنبان و دمپایی و یه لغمه نون می دویدم توی کوچه و هی بدو بدو.
جلوی بیمارستان بطری رو توی سطل زباله میندازم. لب و لوچه چربم رو با دستمال کاغذی پاک می کنم . گلو یم را صاف می کنم و روبه متصدی اتاق نگهبانی می کنم .
--من اتاق خصوصی شماره 4 هستم.
- بفرمائید بالا . فقط توی راه پله ها و آسانسور مواظب باشین . اونجا بخش زنان کمی باید با ملاحظه رفت وآمد کنید .
حاج خانوم و مامانی جلوی در اتاق ایستاده اند .
-آمدی ؟ ما داریم می ریم جلوی اتاق عمل بیا برو تو اتاق و بیرون نیا. سرو صدا راه نمی اندازی پسرجان . ما خودمون خبرات می کنیم.
-- چشم!
ساعت ، 11 رونشان می داد. یک اتاق یک تخته با یک پنجره نیمه باز . یک یخچال کوچک که زیر تلویزیون خودنمایی می کند. درب آلومنیومی سمت راست قرارداشت که به سرویس بهداشتی و حمام باز می شد.درب کوچک دیگر هم به راه پله های اضطراری باز می شد . از پنجره گلدسته های مسجد و دیوار های آجری و قدیمی اش معلوم بود.
روی صندلی کنار تخت می نشینم . صدای بلند گو های مسجد بلند می شود.
روی جانماز مخملی می نشینم . خانم پرستار خوش قیافه ای وارد می شود. با نگاهی پر از سئوال به من خیره می شود.
- شما ! همراه خانم فلانی هستی ؟
عینک گرد و تیره ای چشمان مشکی و در شت اش را پوشانده است . پوست سفید اش را گرد عرق و یک چیز نامعلوم قرمز کرده است.
-- بله . چقدر چهره شما آشناست ؟
- ها؟
-- خانوم دکتر! عرض کردم شما ؟
گیج می زند . سینی استیل را روی لبه فلزی تخت میگذارد . گوشه لب اش را دندان می گیرد.اخم می کند.
- اینجا بخش خانمها ست . حتی المقدور از اتاق خارج نشین . مگه بخاطر کارهای خیلی فورس ماژور!.
-- چشم خانوم دکتر.
- خوشمزگی هم نفرمائید .من پرستارم.
--آها! بعله . چشم .خا نوم دک.. ..ببخشید خانوم پرستار.ولی تیپ تان خیلی دکتریه.
سری تکان می دهد ،لبخندی میزند و می رود.
خورش قورمه سبزی جا افتاده ای است . دوغ را تا به آخر سر می کشم . روی تخت دراز می کشم. صدای بـــــنان آهنگ ذهنـــم می شود.
-همراه خود نسیم صبا می برد مرا
یارب که بوی تو به کجا می برد مرا
چشمانم گرم ساز و آواز هنرمندی هنجره و انگشتان اساتید می شود...........
درب اتاق به آرامی باز می شود . مامانی و مادر جان و یک پرستار و زنی که روی یک برانکارد خوابیده وارد اتاق می شوند . با کمک پرستار و شمارش یک دو سه همسرم را روی تخت می خوابانیم .
پرستار یک نوزاد را که لابلای ملافه ای سفید خوابیده روی تخت اختصاصی اش می گذارد . نوزاد با دستان مشت شده صورت پف دار و پر از دانه های ریز قرمز رنگ ظاهر می شود.موهای به هم چسبیده و خیس و چشمان بسته بینی گرد و کوچک و لبان غنچه از صورت دخترک تابلویی خاطره انگیز ساخته است.
-- خوب ؟
- خوبم. خیلی توی اتاق عمل ترسیدم . یه خانومی خیلی جیغ می کشید. دلم شور میزنه. هیجان زده ام.
-- نترس همه چیز مرتبه .منم شکم اول همینطور بودم . جوجو هم که سالمه. توهم که خوبی . بوس؟
مامانی پس کله ای آرامی می زند .
از جا بلندمی شوم. به تخت نوزاد نزدیک می شوم. صد رحمت به عمر !
آن چنان اخمی کرده که نگو.
-اسمشو می گذاریم صبا.
