یارب تو دمی یادی از این مـرغ چـمــن کـن
یک سر بنه آن چرخ به هم تـــرک وطن کن
تا چنــــد نبشـــتــن گـــنــــه آدم و حــــوا
می از کف گل برکش و بر لاله دهــن کـن
دی اَوسَنـه دوزخ و فـــردوس و پـَری بــود
امـروز در افسـون مـــی و باده سخـن کن
پیـــش آی و فـــرود آی و بیـنـداز کـلــه را
بـرکـن ز بــدن جامـــه و بــی پیرُهــن کن
یک جــرئه میِ کـن فیـکون چــند بیــــرزد
دستی بفِشان خاک خُتـَن باغ عـَدَن کـــن
من اهرمنِ عهــد شـکن مست نشسـتم
یک شعـبده انـداز اهـورا شـده مـــن کن
در انـجمـن مـــی زده ی فانـی و باقــی
ازساقی و صافی مـددی معرکه فـن کـن
این سجده چو از شب به سحر گاه بیفتاد
این تن بـخر و جان ببر و جامـه کفــن کـن
چون گشت نگــون سار بـه محراب پـیـاله
خُم کرده تُهی قالب و صد می به لگن کن
پسا نویشت :
الهم اشفع کل مریض.
