مشق معاشقه ها

ای زخم کمتر خون فشــان

جان رفت از تـــــن ای امـان

رنگیــن مکـــن دامــان مـن

دل گشـت رنـــگ ارغــــوان

نایـــد دگـــر زین لــب نــــوا

ازچشم اشک خـون چـکان

شـلاق جــلادی شکــسـت

 از ضرب شصت جان ستان

زنجـیــر سنـگیــن  و بُـــران

بـــد طینت و نــامـهـــربــان

چون خِفت برگردن  فُـتـــان

بر دست و هم پــا پاسبــان

پرسی نشان از جای مـــن

دور از زمــین و از زمــــــان

افتاده از عرشــم بــبـــیـــن

در چاه  چون یوسـف نهـــان

دیگر از ایـن رَه طـــی نـکـرد

نـــی ســارُوان و کــــــاروان

حالــی به ســوز سینـــه ام

فالــی زدم  بـــر آســـــمـان

آن لعبـــت غـــایــــت رَسـان

از پــرتـــــــو نـــور جـــهـــان

با  خنــــده ای دادم جـــواب

از کُلَّ مَــن تـا لَــیــــهَ فـــآن

گفتـــا مــــرا با غمــــــزه ای

کای مَســتِ رنــدِ بَـــد زبــان

جانت بـــــرون بـــاد از زیـــان

تا کی  جفــار کـاری بـــه دل

برکَن زِتـَــــن رَخــــتِ خـَــزان

زنجیـــــر بشکــــن وارهــــان

دل را ازیــــــن رنـــــج کـَــلان

گفتم به ضعــف و خــستـگی

چــون برکـَـنَـــم بَنـــد  سَنــان

با این هــمــه زخــم  خَــدَنـگ

بر پـشـت و هـــم بــرآســـتان

گفـــتــا بــنـوش از این شراب

از جـــــامِ جـــــانِ جـــــاودان

بَرکَن ز شاخ تــن خــــس اش

چون باغــبـــانی شـــادمـــان

گفتـــم کــجا یابــــم عـــیــان

آن جــــام جــــــان جــــاودان

تا نوشم و مســـتان شــــوم

بر ســر نـــهــم تـــــاج کیــان

گفتا بخــــوان همچون نبـــی

آنــی که خوانـــد آن کــامران

اِقـــرَاء بِران بـَـر لـَـب بـبــیــن

اِعـجــاز اَکـــرَم  بَـــر زَبــــــان

بــسم اللـهی بــردم بــه لـب

باریـــد بـــر مــــن آســمـــان

دســت قنــوتـــم پــر شــد از

خـــون قــلــم عـــلــم نــــهان

وانگه به دست شــکر حـــق

نوشــیـــدم از جـــام جــهــان

کنـــدَم ز دِل زَنــگـــار غـــــــم

گشتم  چو آیـــیــنــه عــیـــان

ستاره ناهید

بغض کرده آســــمان چشـــم من

رنگ خـــون دارد دل پر خشــم من

جانم آزرده است از زخـمی نـژنــــد

تن خمارو سخت سست و مستمـند

مرده  از بی بـالی ام پرّنــده گــی

جای آن پیـدا به جـــان درّنده گــی

پشـت بر  تیــغ نفـــاق ام داده انــد

زین شکستن سرو ها افتـــاده انـد

بوسه زد بردوش عارف مـاردوش

شعله زهدش ز بیهوشی خموش

بوستان فکرت از آتـش بسوخــت

جهل بروی در دمیـد و برفـروخـت

 آروغ از خون می زند ضحاک دیـو

مغز  انسان سـفـره آرای خدیـــو

سفله گان و کاهـلان زیرک شـده

زیرکان در سفلگی دل  َیک شـده

شیر و اژدر گوسـپـند کــاه خــور

باز و قـرقی کرکـس مـردار خـور

چشم مجنون ازفراقت خونچکان

هرزه گان لبهای شیرین را مـکان

پیل و پیران  افسـران بی کـــلاه

لشکر دیوان بـرون گشته زچــاه

در نبرد خیر و شر افسون شدند

پهلوانان و یــلان  دل خون شـدند

آرمــــان شهـر بیـــان را لال کــرد

گور  و مطبخ قبـــله آمـــال کـــرد

الحـق اینـــجـا مهــد آزادی نـبــود

غم کجا می خورد کس شادی نبود

ناله کـی می کردم از بی طاقـتـی

آدم افتــــاد  از بلنــدین سـاحـتــی

چشم مهتاب

افتاد به دشت خشک غمــگین دلـی
یک قطره ز  اشک چشم  ابر مـرداد
خندید چمن به قطره آب و گم شـــد
در تفتی  و تشنگی به پای شمـشاد
رو کــــرد چمن  به ابـــر  آبــی بلــند
کای خسته تن  تیره رسیـده در بـــاد
از آن همه بحر  مانده پنــهان به سبو
یک قطره ز انبــــان کرامــت افتـــاد !
مُردست سخاوت و جوانمردی دهــر
در شهر یکی نیست به رحمت استـاد
 از شوق دم چشمه شیرین برگشـت
لب تشنه به چشم تر هزاران فرهــاد
پر کرده فضای سینه را آتش صیــــف
از ناله و آه و سوز و داد و فریـــــــــاد
چون گفت بدینجاش رسانــید چــمــن
غرید سحاب و کوزه را در بگـــــشــاد
رعدی بزد و بغض شکانــد و افشـــاند
بر دشت و دمن خرم و سبـزی بنـــهاد
وانگه به جواب آن دل تشـــــنه ی آب
گفتا که بنوش نوش ات این معجون باد
کز آه دل هــــــزار رود و دریــــاســــت
و از خون دل من و  رفیقــان ایــــــجاد
ریزیم من و دو صد هــزاران بر خــــاک
زنجیـــر شکسـتـــه از تعــــلـــق آزاد
بگسل تو امید رحم و شفقت که کسان
جز  منت و پستــی ات نخواهند نهــــاد
سیــراب کــن آن سینـــه به آب دیــده
دمساز کن این لب  به دعـا و فـر یــــاد
گیرم که شکست کاسه ات ای مجنون
کی لیلی دهر  با تو  بست  آن میــــعاد