شیرین تری ز همیشه ولی دل نمی زنی
شکر دهان و سخندان تو همان طوطی منی
گیسوی تر نهاده به شانه بگویم ات
زین عطر سبز بید هوا مست می کنی
آرمگه دل من گرمگاه سینه توست
چون مرغکی خفته به آغوش خرمنی
حیران نخل قد و سحرمیان و جمال تو
شیرین من تو بگو زچه مجنون این تنی
روشن چو نور روز زخورشید تابش ات
شب شانه زلف اختر و مه بدر می زنی
باغی ریاح ملک تویی حوری بهشت
فردین بهار و شکوفه گلستانه دامنی
تکرار حرف وصل دو جان را شنیده ای
روحی یکی ولی تو جدا پیکر منی
شکر دهان و سخندان تو همان طوطی منی
گیسوی تر نهاده به شانه بگویم ات
زین عطر سبز بید هوا مست می کنی
آرمگه دل من گرمگاه سینه توست
چون مرغکی خفته به آغوش خرمنی
حیران نخل قد و سحرمیان و جمال تو
شیرین من تو بگو زچه مجنون این تنی
روشن چو نور روز زخورشید تابش ات
شب شانه زلف اختر و مه بدر می زنی
باغی ریاح ملک تویی حوری بهشت
فردین بهار و شکوفه گلستانه دامنی
تکرار حرف وصل دو جان را شنیده ای
روحی یکی ولی تو جدا پیکر منی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر