چشم مهتاب

افتاد به دشت خشک غمــگین دلـی
یک قطره ز  اشک چشم  ابر مـرداد
خندید چمن به قطره آب و گم شـــد
در تفتی  و تشنگی به پای شمـشاد
رو کــــرد چمن  به ابـــر  آبــی بلــند
کای خسته تن  تیره رسیـده در بـــاد
از آن همه بحر  مانده پنــهان به سبو
یک قطره ز انبــــان کرامــت افتـــاد !
مُردست سخاوت و جوانمردی دهــر
در شهر یکی نیست به رحمت استـاد
 از شوق دم چشمه شیرین برگشـت
لب تشنه به چشم تر هزاران فرهــاد
پر کرده فضای سینه را آتش صیــــف
از ناله و آه و سوز و داد و فریـــــــــاد
چون گفت بدینجاش رسانــید چــمــن
غرید سحاب و کوزه را در بگـــــشــاد
رعدی بزد و بغض شکانــد و افشـــاند
بر دشت و دمن خرم و سبـزی بنـــهاد
وانگه به جواب آن دل تشـــــنه ی آب
گفتا که بنوش نوش ات این معجون باد
کز آه دل هــــــزار رود و دریــــاســــت
و از خون دل من و  رفیقــان ایــــــجاد
ریزیم من و دو صد هــزاران بر خــــاک
زنجیـــر شکسـتـــه از تعــــلـــق آزاد
بگسل تو امید رحم و شفقت که کسان
جز  منت و پستــی ات نخواهند نهــــاد
سیــراب کــن آن سینـــه به آب دیــده
دمساز کن این لب  به دعـا و فـر یــــاد
گیرم که شکست کاسه ات ای مجنون
کی لیلی دهر  با تو  بست  آن میــــعاد