خفته بودم دوش در پیـــــش خدا
رو به مهر و جانماز سجـــــده گاه
بانگ آمد هان که برخیز از سجود
قبل حول قـــــــوة کـــــــردم قـــعود
گفت شب را بهر چه در سجده گاه
می کشی جام می ات پیش خدا
مستی و عابد نمایی بس نبــــود
خفته از مستی به میدان ســجود
بس ریا کردی به مسجد در نمـــاز
سجده های سهو بـس دور و دراز
پینه بسته جـای دو ابــــــــروی تو
مهر پیشانی گرفتـــــــه روی تــــو
من بکردم شش هزاران سال حمد
بعد از آن اخلاص گفتن چنــد چنـد
تو به سی سالت چرا چون غّره ای
کسر جهد من به زهـــد ات ذرّه ای
آتشین بودم که جانم ســـــرد شد
کبر و مستی در وجــــودم زرد شد
در میان جنییان خاتـــــــــم شدم
مالک ملک و به دین حاتـــم شدم
تو که غیر سرکشی فاســـق دلی
روز شیخ منبری شــــب غـــــافلی
آتـــش دوزخ به مـــــــی افروخــــتی
درز محشــــر را به دنیا دوختــــــی
ور دو شب کردی نماز از بهـــر حور
یا که از ترس شـــب اول بـــــه گور
اولــــی از ســـــود بازرگانــــی ات
گوسفندی تو بـه دوم مانـــــی ات
تاکه خواندی مصحــفی کردی دراز
گردنت را تا که بیــــــند خلق بـــــاز
این که مصحف خواند با صوت حزین
زاهـــــدو عابد بود عارف به دیـــــن
ژاژ خوائیدی به منبر وقــــت وعــــظ
باغ ریحـــان حوریـــــان تنــــــگ درز
کاین همه با زهد می آید بدست
خود به پرده با پری رویان نشست
تف به روی ات کاین همه کشخانکی
سگ به روح ات گه زند حیوانــــــکی
زان همه نفرین عتاب و دشمـــــنی
سخت حیران گشتم از همچون منی
بانگ دادم بامنـــــــی یادیـــــــــگری
فاســـقی کشخانکی موذیــــــــگری
این همه و صفـــم تو را لایق وجود
ای که چشم اش کور شد وقت سجود
زانکه خاکـــش دید و غیر گل نــــدید
نفخ من روحی ز ایـــــزد ناشـــنیــــد
گرهزاران سال هم خواندی تو حمد
گاو نه من شیرده باشی به گـــــند
این همه گفتی نه اینکه من نیــــم
جز غرور و مستی اش دیگر چی ام
غوره ای از لطف او سردی کنــــــم
از مویـــز عـــدل او گـــــرمی کــــنم
تا که خواندم حکمتی کردم شتاب
عرشیان را دادم آن بــالا خــــــطاب
چون که بستم لب زآب و از طعــام
فطر بودش از غـــــــرورم در صیــــام
این همه گفتم نه این که تو بهـــی
ما گدایان و فقیــــران تو شهـــــــی
تو برو دیــــــــــــوار خود را درز گیـــر
تا که ناریزد همه ایـــوان به زیــــــر
حال کـــز چونان تویی دیــــدم عتاب
توبه کردم من چو نصّــــوحی زخواب
خاستــــم از جا بــــحول لله کنـــــون
می کشم شمشیر ایـــمان از جنون
بهر خاک افشاندن پــــوزه ی سگ ات
خاک در گاهـــــم لـــه کفـــوا احـــــــد
چون بدینجا شد کلام و قیل و قــال
دست زد بر صورتم نرم اش عیـــال
کای همه رویای عالم در وجـــــــود
بازهم خوابیده بودی درســـجــــود
پاشو از جای ات برو آنـــجا بخـــــواب
دیگر از این چشم نایــــد حال و آب
چون گشودم چشم دیدم خواب بود
آنهمه گفت و شنودم کــــی شنود.
رو به مهر و جانماز سجـــــده گاه
بانگ آمد هان که برخیز از سجود
قبل حول قـــــــوة کـــــــردم قـــعود
گفت شب را بهر چه در سجده گاه
می کشی جام می ات پیش خدا
مستی و عابد نمایی بس نبــــود
خفته از مستی به میدان ســجود
بس ریا کردی به مسجد در نمـــاز
سجده های سهو بـس دور و دراز
پینه بسته جـای دو ابــــــــروی تو
مهر پیشانی گرفتـــــــه روی تــــو
من بکردم شش هزاران سال حمد
بعد از آن اخلاص گفتن چنــد چنـد
تو به سی سالت چرا چون غّره ای
کسر جهد من به زهـــد ات ذرّه ای
آتشین بودم که جانم ســـــرد شد
کبر و مستی در وجــــودم زرد شد
در میان جنییان خاتـــــــــم شدم
مالک ملک و به دین حاتـــم شدم
تو که غیر سرکشی فاســـق دلی
روز شیخ منبری شــــب غـــــافلی
آتـــش دوزخ به مـــــــی افروخــــتی
درز محشــــر را به دنیا دوختــــــی
ور دو شب کردی نماز از بهـــر حور
یا که از ترس شـــب اول بـــــه گور
اولــــی از ســـــود بازرگانــــی ات
گوسفندی تو بـه دوم مانـــــی ات
تاکه خواندی مصحــفی کردی دراز
گردنت را تا که بیــــــند خلق بـــــاز
این که مصحف خواند با صوت حزین
زاهـــــدو عابد بود عارف به دیـــــن
ژاژ خوائیدی به منبر وقــــت وعــــظ
باغ ریحـــان حوریـــــان تنــــــگ درز
کاین همه با زهد می آید بدست
خود به پرده با پری رویان نشست
تف به روی ات کاین همه کشخانکی
سگ به روح ات گه زند حیوانــــــکی
زان همه نفرین عتاب و دشمـــــنی
سخت حیران گشتم از همچون منی
بانگ دادم بامنـــــــی یادیـــــــــگری
فاســـقی کشخانکی موذیــــــــگری
این همه و صفـــم تو را لایق وجود
ای که چشم اش کور شد وقت سجود
زانکه خاکـــش دید و غیر گل نــــدید
نفخ من روحی ز ایـــــزد ناشـــنیــــد
گرهزاران سال هم خواندی تو حمد
گاو نه من شیرده باشی به گـــــند
این همه گفتی نه اینکه من نیــــم
جز غرور و مستی اش دیگر چی ام
غوره ای از لطف او سردی کنــــــم
از مویـــز عـــدل او گـــــرمی کــــنم
تا که خواندم حکمتی کردم شتاب
عرشیان را دادم آن بــالا خــــــطاب
چون که بستم لب زآب و از طعــام
فطر بودش از غـــــــرورم در صیــــام
این همه گفتم نه این که تو بهـــی
ما گدایان و فقیــــران تو شهـــــــی
تو برو دیــــــــــــوار خود را درز گیـــر
تا که ناریزد همه ایـــوان به زیــــــر
حال کـــز چونان تویی دیــــدم عتاب
توبه کردم من چو نصّــــوحی زخواب
خاستــــم از جا بــــحول لله کنـــــون
می کشم شمشیر ایـــمان از جنون
بهر خاک افشاندن پــــوزه ی سگ ات
خاک در گاهـــــم لـــه کفـــوا احـــــــد
چون بدینجا شد کلام و قیل و قــال
دست زد بر صورتم نرم اش عیـــال
کای همه رویای عالم در وجـــــــود
بازهم خوابیده بودی درســـجــــود
پاشو از جای ات برو آنـــجا بخـــــواب
دیگر از این چشم نایــــد حال و آب
چون گشودم چشم دیدم خواب بود
آنهمه گفت و شنودم کــــی شنود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر