خواهم که به دریایـش دامــــن همــه تــــر سازم
وین شمس خمــــار تـــن در راه قـــــــمر بــــازم
چون شیر قدح خوردم شهد اش ز کفم برد ست
تــرســــم به حریفــــانـش روشـــن بشـــود رازم
بی خویشتنم اکنون خویشم همه در کیش اشاینـــک عـــلم مســـتــی در عـــرش بر افــــرازم
از آن لــب شـــهد انــدود گر بوســـه بیـفشاند
از خاک عـــــــدم یـــــکـدم تــــــا اوج بـرآوازم
مستم چو دگر مســتان بی دیـنم و بی ایمان
از شرع چه می پرسد با کفر در انــــــــــبازم
صد آیه دو صد سوگـند آرد ز کـــتاب و پنــــد
این مست به گوش اینجا وز هوش به شیرازم
کردم چو به غسل می در میـــکده چشـم اش
شمشیر بدستم من تا شـــرع بر انـــــــدازم
مستی چه خوش احوالی است ایزد به گمان من
بنشسته به تخت و می در کف کشد ام نازم
همشــهری خیام ام دانــــد بجــز ام مستــــی
از فکر و خیال او دیگــر به چــه دمسازم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر