بالا بلند یار

از آن دو چشم شوخ اش تیری به قلب من زد
رفت  و دگر نیامـــد دوریــش  جان فزایی است
بنشسته ام به درگه تا کی نـــــدا دهـــد کس
آمد به سر فراق  و  پایان  شب جدائــــی است
یاران کـنـنـد عیبـــم زخـم زبــان و  هــــــردم
پرسند کارچونست درویش و دل ربایی است
رفتـم به کوی مستان با روی و مـــوی پنهـــان
رستم من از کتاب و کاین زهد بی ریایی است
آغوش باز کــــرده شاهــــد میـــــان جــــــام ام
نوشم دگر نگویم کاینــجا نه من نه مایــی است
افتاده ام  چو خاموش محراب خم در آغـــوش
سایم دو دیده بر جام  ایـــن  خاک  توتیایی است
ساقی به بـــزم امشب من مســت شـرب در تـــب
پرسد چرانشســتی رقــص و طــرب سمـاعی است
گویـــــــم سماع را مــن  در خــواب یـــار بـیـنــم
خوابم ولیک چرخم کاین چرخ من خــدایی است
کنــــــدم کلاهم از سر پیراهنـــم هــــم از بــــر
افکنده  تن به آتش مس را که کیمیائـــی است
سوزد دلم در آتــــش دور است یــار دلکــــــش
ققنوس پرگشاید خاکســـــترم هوایـــی اســت
آواز دادم از بـــــام بــــــر اختــــــــر و مـــــه رام
کای آسمان وردم امشب نوا نـــــــوایی اســت
مستـــــم خزئـبـــلات و ژاژام ز لــــب بـــریـــزد
تـلـــخ  زبان مـن را  شیرینــم  آشنایـــی اســت